Categorie: geen categorie

Gletsjers

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Als kind heb ik veel gletsjers gezien. Mijn ouders hielden van kamperen in Zwitserland en Oostenrijk. Als kind was ik bang voor die grote koude massa’s die elk moment konden afbreken en je konden verpletteren. Stond je daar aan de voet van zo’n monster, waren je ouders euforisch en dacht jij: ik wil naar huis.

Het gevolg was een afkeer van gletsjers. Ik wou niet meer mee en mocht op de camping blijven. Met een spannend boek.

Oh, wat heb ik daar nu spijt van. Door de opwarming van de aarde verdwijnen gletchers in hoog tempo. Gletsjers die ik had kunnen zien, had kunnen aanraken. Ik heb het niet gedaan en kan het nooit meer doen.

Maar ja, ik was een kind. Ik wist niet wat ik nu weet.

Geen inspiratie

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Hoe doe je dat eigenlijk een blog schrijven, waar haal je je inspiratie vandaan? Ik worstel er regelmatig mee. Als er te weinig gebeurt in mijn leven weet ik geen onderwerp, als er te veel gebeurt heb ik geen ruimte in mijn hoofd om te gaan schrijven. Zo kan het gebeuren dat het soms wekenlang stil is op mijn blog.

Ik vraag me wel eens af hoe anderen dat doen. Hebben die een schriftje vol ideeën klaar liggen of hebben ze een rijke fantasie. Dromen ze ’s nachts over wat ze de volgende dag gaan schrijven. Hebben ze een leven waarin precies genoeg gebeurt om geïnspireerd te raken, niet te veel niet te weinig. En waarom heb ik zo’n leven niet.

Tja, je piekert wat af als blogger. Maar dat piekeren levert wel weer een blogje op. Heb ik daar toch mooi een inspiratiebron gevonden.

Herrie

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Ze beginnen om 7 uur en stoppen om 4 uur. Met helse machines rijden ze af en aan door de straat. Auto’s en fietsen zoeken dekking als muizen voor een kat. Het zeurderige geluid dat uit de buik van de monsters komt verpest de rust. En dat al weken lang, de riolering wordt vernieuwd. Best belangrijk natuurlijk, want zonder zijn we weer terug in de middeleeuwen.

Maar moet dat nou met zulke joekels van auto’s, die te groot zijn om in één keer de bocht te nemen. Dat betekent eindeloos manoeuvreren, vooruit, achteruit, niet die lantaarnpaal of dat tuinhek plat rijden, kijk uit voor die voetganger en dat overstekende kind.

Eindeloze herrie. Ik verlang naar de dag dat we weer in stilte naar de wc kunnen.

Terug bij af

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Met één klap jaren terug in de tijd gegooid. Naar augustus 2012 toen de zwaarste aardbeving ooit Groningen teisterde. Minister Henk Kamp probeerde het nog te bagatelliseren, maar hier wisten we beter: er werd met onze levens gespeeld, we deden er niet toe.

Vannacht was de twee na zwaarste aardbeving ooit. Zomaar, uit het niets. De gaskraan is al twee jaar dicht en nog zijn we niet veilig. Ik woon in een versterkt huis en ben toch geschrokken. Hoe moeten al die duizenden Groningers die nog steeds in een onveilig huis wonen zich wel niet voelen.

We zijn 13 jaar verder en terug bij af.

Inburgeren

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Op een regenachtige zaterdagmorgen meld ik mij om 10.00 uur bij het grasveldje naast de supermarkt. Daar worden in het kader van de Landelijke Natuurwerkdag honderden bollen geplant. Ik woon nu 5 maanden in het dorp en heb voor mezelf een inburgeringstraject uitgezet. Samen bollen poten past daar goed in, want ik hou van tuinieren en mis mijn grote tuin.

Ik schud handen met mijn nieuwe dorpsgenoten, al zijn een aantal ervan me al bekend. Vaak je naam noemen helpt de ander om je naam te onthouden. Hoop ik althans. Terwijl de regen op mijn rug klettert boor ik gaten in de zware kleigrond. Grote gaten voor de grote bollen, kleine voor de kleine bollen. Ik vul de gaten en stamp de aarde stevig aan. Ik hou het tempo er goed in, want wil niet onderdoen voor de anderen. Indruk wil ik maken, laten zien dat ik geen doetje ben maar een aanwinst voor het dorp.

Of dat gelukt is moet nog blijken.