Categorie: geen categorie

Knoop

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Er zijn van die momenten dat je ergens helemaal achter staat en je er toch een knoop in je buik van krijgt. Dat kan variëren van een lastig maar noodzakelijk telefoontje plegen, een injectie in je oog krijgen tot je huis te koop zetten. Met alle drie heb ik ervaring, maar de laatste zorgt voor de grootste knoop.

Sinds gisteren staat ons huis op Funda. De hele wereld kan nu bij ons naar binnen kijken, zien hoe we wonen en virtueel door de tuin lopen. We hebben eraan meegewerkt door foto’s aan te leveren, teksten te schrijven, ons akkoord te geven. Willens en wetens dus. Maar mijn buik protesteert: ‘Kijk niet met gretige ogen naar mijn huis, zie niet hoe mooi het is want het is van mij en van niemand anders (behalve mijn partner dan)’.

Ondertussen stromen de bezichtigingen binnen. Ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Mijn hoofd zegt ‘wat fijn’, mijn buik baalt ervan. Met elke potentiële koper trekt de knoop strakker aan.

Ik laat de stroom maar even de stroom en neem de tijd mijn buik eraan te laten wennen. Want eigenlijk weet ik het wel: ‘wat fijn’ gaat winnen.

150 angstige minuten

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

We wandelen over het besneeuwde strand van Schiermonnikoog. De wind zandstraalt onze gezichten. Hond Benthe rent en draaft om ons heen, soms dichtbij vaak verder weg. Roepen we haar naam of fluiten we haar dan komt ze gelijk aanrennen. Ze gedraagt zich voorbeeldig.

Op de terugweg nemen we een afslag door de duinen. De struiken zijn wit, de sneeuw kraakt onder onze voeten. Benthe snuffelt links en rechts, maar altijd in ons zicht. Als beloning krijgt ze regelmatig een brokje.

En dan opeens is ze weg. Pleite, foetsie, van de aardbodem verdwenen. We roepen, fluiten en vloeken, rennen van hot naar her, slaan doodlopende paadjes in en komen er in paniek weer uit. We zoeken een half uur, drie kwartier, een uur terwijl de sneeuw steeds harder valt. Waar is ze, in godsnaam waar is ze?

Ten einde raad gaan we terug naar ons vakantiehuisje, hopend dat ze teruggelopen is. Niet dus. We bellen de politie, de VVV, de boswachter,  plaatsen oproepen op Facebook, zelfs de kapitein van de veerboot wordt ingelicht. Je weet maar nooit. We gaan weer naar de plek waar we haar het laatst gezien hebben. En worden wanhopiger en wanhopiger.

De verlossing komt na 150 angstige minuten. Ze is gevonden door een eilandbewoner die de oproep op Facebook zag. Verfromfraaid, nat, zanderig en smerig krijgen we haar terug. De blik in haar ogen spreekt boekdelen, ze heeft gejaagd. Voor het eerst (en laatst) van haar leven.

Zonder sorry te zeggen valt ze in een diepe slaap. Zij heeft genoten, maar wij zijn kapot.

Voor Chris

Piece of cake

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

We hebben een nieuw huis gekocht. Van te voren dacht ik: hoe ingewikkeld kan het zijn. Je ziet een leuk huis, je doet een leuk bod et voilà: je hebt een huis gekocht. Piece of cake (ja, ik spreek mijn talen) en dat bleek het ook te zijn. De slapeloze nachten laat ik buiten beschouwing, maar zo makkelijk was het echt. We hebben drie huizen bezichtigd, toen was het raak.

Optimistisch gestemd beginnen we aan de voorbereidingen voor de verkoop van ons huidige huis. Dat valt vies tegen. We moeten vol aan de bak: naar de bank, een makelaar inschakelen, het huis laten taxeren, ellenlange vragenlijsten invullen, het huis opruimen en spic-en-span poetsen voor de fotograaf, onze dorpsgenoten laten weten dat die drone boven ons huis geen kwaad kan, weer naar de bank, niet vergeten het nieuwe huis te verzekeren. En dan moeten de bezichtigingen nog komen en het poetsen en het…

Kan dat niet simpeler? Je hebt een leuk huis, je hangt een briefje op het raam, krijgt een mooi bod et voilà je hebt je huis verkocht. Piece of cake.

Benthe’s eerste keer

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Het was een spannende dag voor hond Benthe. Ze werd om 15.00 uur verwacht bij de trimsalon. Nooit eerder had ze daar een poot over de drempel gezet, maar nu vond baasje het de hoogste tijd. Haar vacht zag er niet uit, een ondefinieerbare, uitgezakte en overjarige warboel. Het was tijd voor een make-over.

Baasje ging ter ondersteuning mee. Baasje vond het ook spannend, want hoe zou Benthe reageren. Zou ze boos worden of bang. De trimster bijten: blijf van me af! Plassen uit angst, de trimsalon vernielen. Alles was mogelijk.

Het gebeurde allemaal niet. Een uur lang werd ze geborsteld en geknipt, kreeg ze snoepjes en lieve woordjes van de trimster. Ze gaf geen kik, haar staart kwispelde.

Strak in de vacht, glanzend en jaren jonger huppelde Benthe naar buiten. De volgende keer gaat de baas alleen. Die wil ook een make-over.

Nestgeur

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Het is al donker als er aangebeld wordt. De oude kist die ik net op Marktplaats heb verkocht staat klaar in de gang. Ik heb hem jarenlang van huis naar huis meegesleept, hij hoorde bij me. Hij rook naar vroeger thuis. Maar nu, bij weer een verhuizing, gaat hij niet meer mee. Na al die jaren is de nestgeur verdwenen.

Voor de deur staat een jonge vent, die enthousiast vertelt dat de kist voor zijn dochtertje is. Eén jaar oud is ze. Hij en zijn vrouw gaan hem vullen met spulletjes uit de eerste 16 jaar van haar leven. Een tijdscapsule die ze zal krijgen op haar 16e verjaardag. De kist gaat zich nu vullen met de nestgeur van een meisje geboren in 2024. Hoe dat ruikt zal ik nooit weten.