Eerlijk gezegd hoopte ik dat het huwelijk verplaatst zou worden. Het leek me niet zo’n goed idee om juist nu een bruiloft te organiseren. Maar ja, ik ging er niet over.

Dus werd er getrouwd. In een mooi kerkje, op anderhalve meter, met 30 mensen. Het was een ontroerende ceremonie, niet in het minst door de jonge kinderen van het bruidspaar. De ene las de trouwakte voor, de andere liet de ringen bijna vallen en de kleinste klom bij moeder op schoot. Mooi en vertederend was het.

Bij de lunch werd het ongemakkelijk. Elk gezin, elk (echt)paar zat aan een eigen tafeltje. Maar dat belette bijna niemand om rond te gaan lopen. Al gauw was het een gekrioel van rennende kinderen, bijpratende oma’s en opa’s, en grootgegroeide schoolvrienden.

De goede bedoelingen spatten ervan af, daar niet van. Maar toen de speeches begonnen was het hek van de dam. Er werd zoveel geknuffeld en gezoend dat ik het coronavirus bijkans een vreugdedansje zag maken.

Toen er vervolgens ook nog een groepsfoto gemaakt moest worden, was mijn maat vol. Wegwezen maar.