Het zal wel aan mij liggen, dat ik er niet warm of koud van werd. Het halve land was in rep en roer omdat een man in een duikerspak de Elfstedenzwemtocht won. In de zomer nota bene. Er was zelfs sprake van een heldendaad, een Nobelprijs en een lintje van Willem-Alexander.
Ik ben er denk ik te nuchter voor of te hitte-bevangen, het boeide me in ieder geval niet. Voor Maarten van der Weijden is het vast een grote stap, voor het onderzoek naar kanker een kleine. Vier dagen media aandacht voor een man met een overleversschuld, hoeveel heeft dat wel niet gekost en hoeveel onderzoek had daarvan wel niet gedaan kunnen worden.
Het doel heiligt de middelen, maar ik vraag me in dit geval toch af of dit wel het juiste middel is. Hopelijk heeft het Maarten wel van zijn schuld verlost.
Mij deed het ook niets die zwemmende Maarten. Ik bemerkte bij mij zelfs een gevoel van onbehagen. Te massaal, te populair, maar vooral: ”alles moet steeds groter, gekker en grensverleggender in onze prestatiemaatschappij. Dat staat mij tegen.
LikeLike