Als ik vertel dat ik in Eenum woon, is de reactie vaak: Oh Eenrum, daar ben ik wel eens geweest. Nee, zeg ik dan, het is Eenum bij Loppersum.
Om de een of andere reden kent niemand Eenum. Het kan niet aan het dorpje zelf liggen met zijn middeleeuwse kerk fier boven op de wierde. Met zijn ijsbaan als herinnering aan de afgravingen begin vorige eeuw. Met zijn kleine gemeenschap waar iedereen elkaar groet en een praatje snel gemaakt is. Waar je altijd een hamer bij je buren kan lenen.
Misschien ligt het aan de stilte. Het kan in Eenum zo stil zijn dat je, als je je adem inhoudt, hoort hoe een hommel de nectar uit een bloem zuigt. Hoe een moeder in het naburige dorp Leermens, haar kind binnenroept. Hoe de wind het riet in de maar beroert.
Ach, laat ze maar denken dat ik uit Eenrum kom. Laat Eenum maar het best bewaarde geheim van Groningen zijn. Met de meeste hommels en de stilste stilte.
Doorkijkjes 