Alles is anders

De neuroloog kijkt ons aan, ziet onze tranen en zegt: ‘Ja, het is een rot ziekte’. Ze heeft ons zojuist verteld dat huisgenoot M de ziekte van Parkinson heeft. We hadden al een vermoeden, maar de klap is er niet minder om. Nu is het echt, nu hebben M’s klachten een naam.

Verslagen, maar ook opgelucht dat er een diagnose is, gaan we na afloop taart eten. Chocoladetaart. Omdat dàt het beste helpt en zo het naar huis gaan nog even uitgesteld kan worden.

Eenmaal thuis vallen we stil, kruipen dicht tegen elkaar aan en laten onze tranen vrijuit stromen. Diep van binnen wisten we allebei dat het nieuws niet goed zou zijn, wisten we dat er iets ergs aan de hand was. De bevestiging van de arts was het enige wat nog ontbrak.

‘S avonds worden dierbaren geappt in plaats van gebeld, omdat het nieuws nog te pijnlijk is. De wijnfles komt op tafel, trek in eten ontbreekt. Vandaag alleen taart en drank als troost voor wat al is en wat nog komen gaat.

In de weken die volgen banen we ons zoekend een weg door onze nieuwe werkelijkheid. Tussen dagelijkse handelingen als de hond uitlaten, boodschappen doen en stofzuigen, ontmoeten we elkaar in woorden, stiltes en tranen.

Alles is hetzelfde, alles is anders.