Ik zei spontaan ja, toen me gevraagd werd een weekje de krant rond te brengen. De vaste bezorger ging met zijn ouders op vakantie en er was in het hele dorp geen jongere te vinden die het even over wou nemen. Toen kwamen ze bij mij uit, een oudje.
Vroeg opstaan is geen punt, dat doe ik zowiezo al. Zo vroeg de deur uit is andere koek. Mijn dag begint altijd met mijn ochtendritueel: kopje thee, poes op schoot en krantje lezen. Maar nu moest ik eerst die krant bij mezelf bezorgen.
Zuchtend en kreunend vertrok ik op de fiets. Tot ik om me heen keek en de ochtendluchten zag. Dat maakte veel goed.
Het weekje is voorbij. De bezorger, jong van lijf en leden, is weer terug op zijn vroege post. En ik ben weer de pensionado die blij is als de krant op de deurmat valt.
Doorkijkjes 