Gisteren had ik een jubileum. Zonder fanfare, zonder burgemeester met een bos bloemen aan de deur. Ik heb het in stilte, samen met mijn partner, gevierd. Het was dan ook geen leuk jubileum. Ik werkte niet 30 jaar bij dezelfde baas of was niet 25 jaar getrouwd. Niets van dat al. Ik had op de kop af 3 jaar maculadegeneratie. En daar hoeft de vlag niet voor uit.
Mijn herinneringen aan die dag, 25 november 2020, staan me nog levendig voor de geest. In één klap veranderde mijn leven. In één klap ging ik van goedziend naar minderziend, met een oogaandoening waar geen genezing voor is en die met de jaren meer toe zal slaan. Lange tijd bestond mijn leven uit een vóór en een ná. Vóór had ik twee goede ogen die alles konden zien, ná had ik nog steeds twee ogen, maar eentje had nog maar 50% zicht met een vervormd beeld.
Dat laatste heb ik nog, maar inmiddels ben ik er helemaal aan gewend. Ik kan me ‘vóór’ eigenlijk niet zo goed meer voorstellen. Behalve gisteren toen er geen burgemeester kwam en de fanfare verstek liet gaan en ik me realiseerde dat sommige jubilea het beste in stilte gevierd kunnen worden. Drie jaar maculadegeneratie is er zo eentje.
Doorkijkjes 