De machinist van de intercity minder vaart en roept om: “we krijgen net een veiligheidsmelding dat er iemand langs het spoort loopt, we rijden voorlopig op zicht”. Ik stel me hem voor in zijn cabine vol toeters en bellen, beeldschermen, digitale snufjes en een computergestuurd bedieningspaneel. Alles om de reiziger veilig thuis te brengen.
Maar loopt er zo’n potentiële reiziger te dicht langs het spoor, dan gaat alle techniek overboord. Dan blijkt de machinist een mens te zijn die met zijn (of haar) ogen kijkt, die zijn eigen waarnemingsvermogen vertrouwd en weet wat het goede is om te doen.
Rijden op zicht, leven op zicht, samenwerken op zicht, verbinden op zicht (weg met polarisatie), liefhebben op zicht (weg met online dating). Gewoon met onze ogen, onze handen, onze harten. Zonder beeldscherm. De NS doet het ons voor.
P.S. De potentiële reiziger is goed thuisgekomen.
Doorkijkjes 