Het is vrijdagmiddag, de laatste dag van de kerstvakantie. De wachtruimte is leeg, de enige die een prik komt halen ben ik. Ik snap die anderen wel, oliebollen en een injectie in je oog, dat smaakt niet samen.
Maar goed, ik zit hier nu eenmaal want mijn prikschema is dwingend. Afwijken is geen optie. ‘Tou moar’ zegt de Groninger in mij, t is nait aans’.
Dat ik de enige ben blijkt ook een gelukje te zijn, ik ben gelijk aan de beurt en sta na 10 minuten alweer buiten. Zo snel is het nog nooit gegaan, dit is een record. Als het aan mij ligt word ik alleen nog geprikt als het vakantie is. Nu maar hopen dat mijn prikschema niet dwars gaat liggen.
Doorkijkjes 