Er rijdt een grote witte auto voor, zonder bedrijfsnaam. Twee mannen stappen uit en beginnen te sjouwen met gigantische kartonnen dozen. Ze lopen naar mijn voordeur. Ik weet wat er in de dozen zit, want ik heb het zelf besteld: twee kasten voor mijn nieuwe werkkamer. Op dit moment is die kamer een onoverzichtelijk zooitje vol geopende verhuisdozen, een bureau vol draden voor de laptop, de lamp en de televisie voor als ik naar tennis wil kijken. Rondslingerende schoenen, schilderijen en spul waarvan ik niet weet wat ik ermee moet.
Daarom: twee kasten. De ene voor mijn boeken en winterkleren. De andere voor mijn zooi. Om ooit nog eens uit te zoeken op een regenachtige dag. Gelukkig schijnt voorlopig de zon en voor nu ben ik al blij met een opgeruimd bureau.
De bezorgers brengen de dozen helemaal naar mijn kamer, via een smalle trap. Na gedane arbeid vragen ze om een negen of tien voor hun online beoordeling. Want zeggen ze, een 7 of 8 wordt als onvoldoende gezien door hun bazen. Wat zijn dat voor rare bazen?, maar die vraag stel ik maar niet. Hierbij voor allebei de heren een dik verdiende tien.
Doorkijkjes 