Na jaren in de stilte van een klein dorp gewoond te hebben, woon ik nu in een groter dorp. Dat is even wennen. Ik heb weer buren bijvoorbeeld (gezellig) en ik hoef niet meer op de fiets naar de winkels (gemak). Het is een levendig dorp en daar was ik wel weer aan toe.
Maar er blijkt ook een keerzijde te zijn. Automobilisten gebruiken mijn straat als racebaan. Niemand, echt niemand houdt zich aan de 30 km die hier geldt. Gewend als ik ben aan stilte hoor ik elke auto langskomen en vervloek ik de chauffeurs die geen rekening houden met het feit dat dit een gewone woonstraat is. Vol gezinnen, kinderen, poezen, honden en ouden van dagen die hun leven niet zeker zijn.
Regelmatig hou ik mijn hart vast als ik weer zo’n racemonster hoor aankomen. Verstappen is er niets bij.
Doorkijkjes 