Auteur: Ingrid Verbeek

Er gaat niets boven wonen in het prachtige Groningen. Ik zou nergens anders willen wonen, dit is mijn land. In dit blog schrijf ik over wat mij zoal bezighoudt, opvalt of verrast. En over mijn leven met maculadegeneratie. Tussen 2014 en 2023 heb ik ook geblogd over de bewegende grond onder mijn voeten, de onzekerheid over de toekomst en het dagelijks leven met aardbevingen op www.aardbevingeningroningen.nl

Deblokkeren

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Mijn pasje van de Rabobank heeft zichzelf geblokkeerd. Ik bel de helpdesk en kom via de wachtrij bij een medewerkster uit. Voor ze mij verder kan helpen moet ik mij legitimeren. Adres, woonplaats, geboorteplaats. Bij dat laatste gaat het mis. Ze wil niet geloven dat ik in Haarlem geboren ben, terwijl ik dat toch zeker weet want ik was er zelf bij. Wat staat er op uw legitimatiebewijs, vraagt ze nog. Haarlem, antwoord ik. Tja, zegt ze, dan kan ik u niet verder helpen, u zult naar een filiaal van ons moeten gaan.

Ik heb niets tegen Haarlem, maar was ik er maar niet geboren. Had mijn moeder me maar ergens anders gebaard. In Amsterdam, Zwolle of Lutjebroek, maakt me niet uit. Dan had de Rabo-mevrouw me vast wel geloofd. Maar ja, daar heb ik nu weinig aan. Nu moet ik op de fiets naar het dichtstbijzijnde filiaal, 10 km verderop, bij windkracht 6. Doe het zelf, roep ik nog in de telefoon, maar ze heeft al opgehangen.

Naald en draad

~ Ingrid Verbeek ~ 1 reactie

Sinds 25 november 2020 had ik geen knoop meer op een blouse gezet of scheur in een broek gerepareerd. Door mijn maculadegeneratie kon ik de draad niet meer door de naald rijgen, laat staan de gaatjes van de knoop zien. Gelukkig is mijn partner naaldvaardig.

afbeelding:
naald en draad

Vandaag, 25 januari 2024, heb ik het voor het eerst weer zelf gedaan. Twee grote knopen met grote gaten met een grote naald op een vest gezet. En daarmee iets terugveroverd wat ik kwijt was.

Het is maar iets kleins en ik hou helemaal niet zo van naaien, maar toch ben ik er blij mee. Want het betekent dat ik wat ik kwijt ben soms terug kan vinden. Dankzij mijn goede oog dat de touwtjes, draadjes in dit geval, na drie jaar strak in handen heeft.

Snoeien in de sneeuw

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

De hovenier komt de grote wilg snoeien, maar daar blijft het niet bij. ‘Ach, nu je hier toch bent kun je die es ook wel even weghalen en die veel te grote laurier bijsnoeien’. Hij vindt alles goed. Drie dagen later is hij nog steeds bezig. Ik voorzie hem van kopjes koffie en thee, voer hout af voor de houtopslag en sleep dunne takken naar de snipperaar. De zon schijnt en de sneeuw knispert onder mijn voeten.

het spoor van de snipperaar

De tuin knapt ervan op en ik ook. Ik ben niet zo’n wintermens, hou niet van uitzichtloos lange dagen waarvan de donkerte voetje voor voetje in mij kruipt.

Maar drie dagen bikkelen in de besneeuwde tuin met een zonnetje erbij, blijkt wonderen te verrichten. In mij hoor ik de eerste sneeuwklokjes klingelen en zie ik daar zelfs al een narcis zijn kopje boven de grond uitsteken?

Snoeien in de sneeuw brengt de lente en het licht in mij naar boven.

De aarde beeft

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Gisteravond de eerste aflevering van de documentaire “De aarde beeft” gezien, over de geschiedenis van Groningen en de gaswinning. Man oh man, dat hakt erin. Ik woon sinds 2010 midden in het gaswinningsgebied, dus ik weet van de hoed en de rand. En toch wist ik niet dat de allereerste boring naar gas in Thesinge was en dat dat een drama werd. Het gas spoot met een enorme kracht uit de grond en aan een kurk had niemand gedacht. In Slochteren werd een tweede poging gedaan en de rest is geschiedenis.

Ontmantelde gaslocatie in Leermens, eigen foto

Nou ja, geschiedenis, was dat maar waar. Kon ik maar zeggen: het is verleden tijd en alles is goedgekomen. Ergens in de film wordt gezegd dat de gaskraan dit jaar definitief dichtgaat. Ik kon niet nalaten tegen het scherm te roepen: ‘nou dat is nog maar de vraag, er ligt nog steeds geen wettelijk besluit over. De komende regering kan zomaar de kraan weer wijd open draaien’. Stel je voor wat dat betekent voor al die duizenden Groningers die nog steeds in een onveilig huis wonen.

Nee, het is alles behalve verleden tijd. Maar daar kunnen de makers van de film niets aan doen. Die hebben zich heel goed geïnformeerd en precies de goeie toon gekozen om ‘ons’ verhaal te vertellen. Petje af. Kijken dus, met in je achterhoofd de vraag: wat kan ik doen om mijn gasverbruik te verminderen, zodat de gaskraan nooit meer open hoeft.

De eerste aflevering is terug te kijken op NPOStart. De volgende aflevering is op vrijdag 19 februari op NPO2.

Weken en weken

~ Ingrid Verbeek ~ 1 reactie

Ik loop een rondje door de tuin, terwijl er hele kleine sneeuwvlokjes op mij neerdalen. Na weken van regen is de tuin meer modderpoel dan grasveld en heeft de wind een deken van afgebroken takken neergelegd. Her en der ligt een met de hand gegraven afvoergreppeltje, meer voor het idee dan dat het iets helpt.

Zelfs de grote metalen vogel die ’s winters in de tuin overwintert, is van zijn sokkel geblazen. De paal is zo door en door nat dat de bevestigingsschroef geen houvast meer bood. De vogel woont nu in de schuur tot de paal droog is.

Dat zal nog wel even duren, want eerst komt er vorst. Een paar nachten, een paar graden. En daarna gaat het natuurlijk gewoon weer regenen. Weken en wekenlang. En loop ik pas weer rondjes door de tuin als het voorjaar is. Als dat ooit nog komt.