Auteur: Ingrid Verbeek

Er gaat niets boven wonen in het prachtige Groningen. Ik zou nergens anders willen wonen, dit is mijn land. In dit blog schrijf ik over wat mij zoal bezighoudt, opvalt of verrast. En over mijn leven met maculadegeneratie. Tussen 2014 en 2023 heb ik ook geblogd over de bewegende grond onder mijn voeten, de onzekerheid over de toekomst en het dagelijks leven met aardbevingen op www.aardbevingeningroningen.nl

Saamhorigheid

~ Ingrid Verbeek ~ 1 reactie

Van heinde en ver schoten mensen te hulp. Donaties stroomden binnen in de vorm van geld en levensmiddelen. Een jong meisje haalde €61 op door lege flessen te verzamelen. Ze had een uur gehuild vertelde ze, toen ze hoorde van de ramp. De vrijwilligers die bezig waren 100 kerstpakketten te maken voor gezinnen die het moeilijk hebben, zagen al hun werk in rook opgaan toen er brand uitbrak in hun opslagruimte. Aangestoken. Zij huilden langer dan een uur.

Maar toen rechtten ze de rug en kwamen in aktie. Die kerstpakketten moesten en zouden er komen. De media werden erbij gehaald en toen ging het snel. Helpende handen werden massaal toegestoken. Overspoeld werden de vrijwilligers en ontroerd door zoveel steun. Die 100 kerstpakketten gaan er komen.

Ik ben ook gaan helpen, want ik had behoefte aan iets positiefs. Aan een lichtpuntje in deze donkere tijden, waarin ik het soms moeilijk vind de moed erin te houden. En dan is het een verademing om te zien hoeveel mensen zich belangeloos inzetten voor hun medemens en dat er weinig voor nodig is om saamhorigheid te voelen. Jammer dat de katalysator een brand was, maar ik ben er wel van opgevrolijkt.


Tip: Het tv-programma Even tot hier besteedde op 23 december aandacht aan deze geweldige actie.

Hoe dan?

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

De dag begon goed met een lange wandeling met de hond. Daarna een was in de wasmachine gedaan en met een kopje koffie achter de PC. En toen gebeurde het, de ene nies na de andere bulderde door de kamer. De poezen renden in paniek weg, de haastig gehaalde doos tissues was in een uurtje leeg.

De PC ging uit en ik ook. Op de bank, rillend van de snel opkomende koorts keek ik verbaasd naar mezelf. Net nog zo fris als een hoentje, nu zo ziek als een hondje. Hoe dan? Ik had geen idee.

Na een slechte nacht vol koortsdromen verwachtte ik zo’n zelfde zieke dag. Maar die kwam niet, geen enkele nies heeft mijn neus verlaten, de nieuwe doos tissues bleef onaangeroerd. Een beetje verhoging was het enige aandenken aan de dag ervoor. Hoe dan? Ik heb geen idee.

De schilder in mij

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Mijn voormalig beeldhouwdocent nodigt mij uit voor een uitje naar een museum, samen met haar cursisten. Ik behoor tot de oud-cursisten, want door mijn maculadegeneratie heb ik het beeldhouwen moeten opgeven. Een pijnlijk verlies, waar ik lang mee geworsteld heb. Tot mijn eigen verrassing ga ik zonder aarzelen op haar uitnodiging in. Ik krijg er geen spijt van, integendeel.

afbeelding: verfkwasten

Met een aantal van de cursisten ben ik in de loop der jaren goed bevriend geraakt. Ze snappen wat het voor me betekent weer onder “beeldhouwers’ te zijn. Ik vertel ze dat ik besloten heb een schildercursus te gaan doen. Dat ik dit met droge ogen kan vertellen en dat er niets meer in mij schrijnt over het niet meer kunnen beeldhouwen, vertelt mij dat ik dit verlies helemaal geaccepteerd heb. En dat ik eraan toe ben vooruit te kijken in plaats van terug.

Het is tijd om op zoek te gaan naar de schilder. Ik hoop dat ik haar in mij kan vinden.

Voor A. en K.

In stilte

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Gisteren had ik een jubileum. Zonder fanfare, zonder burgemeester met een bos bloemen aan de deur. Ik heb het in stilte, samen met mijn partner, gevierd. Het was dan ook geen leuk jubileum. Ik werkte niet 30 jaar bij dezelfde baas of was niet 25 jaar getrouwd. Niets van dat al. Ik had op de kop af 3 jaar maculadegeneratie. En daar hoeft de vlag niet voor uit.

afbeelding: cijfer drie

Mijn herinneringen aan die dag, 25 november 2020, staan me nog levendig voor de geest. In één klap veranderde mijn leven. In één klap ging ik van goedziend naar minderziend, met een oogaandoening waar geen genezing voor is en die met de jaren meer toe zal slaan. Lange tijd bestond mijn leven uit een vóór en een ná. Vóór had ik twee goede ogen die alles konden zien, ná had ik nog steeds twee ogen, maar eentje had nog maar 50% zicht met een vervormd beeld.

Dat laatste heb ik nog, maar inmiddels ben ik er helemaal aan gewend. Ik kan me ‘vóór’ eigenlijk niet zo goed meer voorstellen. Behalve gisteren toen er geen burgemeester kwam en de fanfare verstek liet gaan en ik me realiseerde dat sommige jubilea het beste in stilte gevierd kunnen worden. Drie jaar maculadegeneratie is er zo eentje.

Niet voor iedereen

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Ik ben van de dieren en toch heb ik ze afgelopen woensdag in de steek gelaten. Ik heb er dagen over getwijfeld, maar kon tenslotte niets anders dan een strategische keuze maken. Mijn angst dat er een rechtse coalitie zou komen hield me ’s nachts uit mijn slaap. In plaats van mijn hart heb ik daarom mijn hoofd laten spreken. Geen Partij van de Dieren maar GroenLinks/PvdA.

De uitkomst van de verkiezingen is nog erger dan ik vreesde, de PVV is de grootste geworden. Zeg maar ‘dag’ tegen het klimaat, ‘zoek het maar uit’ tegen vluchtelingen en asielzoekers, ‘jullie mogen niet bestaan’ tegen de lhbtiq+ community. Nederland krijgt de regering die het verdient, want de kiezers hebben het laatste woord. Dat is weliswaar democratisch, maar niet voor iedereen.