Een wereld zo zwart
neemt mijn woorden weg
dan maar even zo
waar is de vrede
als je hem nodig hebt
wie vindt hem, koestert hem en voedt hem
ik denk trouwens dat vrede een ‘haar’ is
Voor V.
Zonder woorden
Auteur: Ingrid Verbeek
Er gaat niets boven wonen in het prachtige Groningen. Ik zou nergens anders willen wonen, dit is mijn land. In dit blog schrijf ik over wat mij zoal bezighoudt, opvalt of verrast. En over mijn leven met maculadegeneratie.
Tussen 2014 en 2023 heb ik ook geblogd over de bewegende grond onder mijn voeten, de onzekerheid over de toekomst en het dagelijks leven met aardbevingen op www.aardbevingeningroningen.nl
Zonder eten naar bed
Na een zondagsrondje fietsen zet ik mijn fiets terug in de schuur. Een koolmeesje maakt van de gelegenheid gebruik, vliegt de schuur in en gaat op een balk zitten. Wat schattig, denk ik nog, maar niet voor lang. Want daar is Poes Teun al, die zich met een felle blik in zijn ogen onder de balk posteert. De balk is zelfs voor Teun te hoog dus ik verlaat de schuur met een gerust hart en laat de deur openstaan, zodat het vogeltje zichzelf kan redden.
Na 10 stappen bedenk ik dat ik mijn tas in mijn fiets heb laten zitten. Ik loop terug de schuur in en dat had ik niet moeten doen. De vogel schrikt, vliegt in paniek de verkeerde kant op, HAP zegt Teun en rent met een volle bek de schuur uit. Ik heb nog nooit zoveel vloeken achter elkaar gevloekt, woedend ben ik op de poes en op mezelf. Had ik niet kunnen wachten met teruglopen tot de vogel weg was, oen die ik ben.
Voor straf gaan we vanavond allebei zonder eten naar bed. En morgen ook.
Herfst
De dag begint met verstilling. Er hangt een nevel over het land die alle geluiden dempt. Af en toe regent het zachtjes, alsof de wolken om aandacht vragen: je ziet ons niet maar we zijn er wel.
Na een paar uur klaart de dag op, de hemel wordt blauw, de zon breekt door, de temperatuur stijgt. Het is lente. De tuin lokt.
Voor de dag van morgen wordt zomer voorspeld.
Geen winter dit jaar.
Unguis tegularis
Ik ben voor mijn halfjaarlijkse controle bij de pedicure. De nagel van mijn rechter grote teen boort zich als een ongebruikt nietje met rechte zijkanten in mijn vlees. Mijn teen vindt dit niet leuk en ik ook niet.
‘We noemen dit een tunnelnagel’, merkt de pedicure op. Met in één adem erachteraan: een unguis tegularis. Een wat? Een unguis tegularis.
Diep onder de indruk van deze latijnse benaming verbijt ik de pijn die alleen al het aanraken van mijn teen doet, terwijl zij haar best doet het nietje onschadelijk te maken. Dat lukt gelukkig, althans voor het komende halfjaar.
Als ze ter afronding de ethanol ofwel alcohol pakt als extra ontsmetting, smeek ik haar om mij de volgende keer eerst een slokje daarvan te geven vóór ze met de behandeling begint.
Ze stemt toe.
Alleen de kikker kwaakt
Het is al maanden stil in de vijver, behalve een enkele kikker beweegt er niets. Ooit was het een drukte van jewelst met tien grote windes die het wateroppervlak in beroering brachten en om de dag hun handje vissenvoer kregen. Af en toe landde er een reiger op de rand van de vijver, maar hond Benthe pikte dit niet en verjoeg luid blaffend de vijand.
Ergens in het voorjaar werd het stil rond de vijver, akelig stil. Geen reiger meer, geen vissen meer, geen vissenvoer meer. Heel af en toe, in de ijdele hoop dat er toch nog een vis rond zwom, gooiden we wat korrels in het water. Je weet maar nooit, je wilt ook niet dat ze van honger dood gaan. Er gebeurde niets, behalve die ene kikker die het rijk alleen had.
Tot we een paar dagen geleden een kopje thee dronken bij de vijver en kringen op het water zagen. Met ingehouden adem slopen we dichterbij. Er zwom iets, een vis, twee vissen, drie, vier, zeven, nee nog veel meer, niet meer te tellen zoveel. In allerlei maten, van piep tot reusachtig. Er had zich een wonder voltrokken, de windes hadden zich in stilte voortgeplant.
Ze krijgen nu weer om de dag voer, niet meer één maar drie handjes, want het is een grote school. Zij blij, wij blij. Alleen de kikker kwaakt verontwaardigt, die is zijn rust kwijt.
Doorkijkjes 