Auteur: Ingrid Verbeek

Er gaat niets boven wonen in het prachtige Groningen. Ik zou nergens anders willen wonen, dit is mijn land. In dit blog schrijf ik over wat mij zoal bezighoudt, opvalt of verrast. En over mijn leven met maculadegeneratie. Tussen 2014 en 2023 heb ik ook geblogd over de bewegende grond onder mijn voeten, de onzekerheid over de toekomst en het dagelijks leven met aardbevingen op www.aardbevingeningroningen.nl

Wachten op het einde van de vloed

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Het podium is klaar, de lampen hangen hoog in de masten, de loopplank voor de bezoekers verbindt het labyrint van de kerk in Oosterwijtwerd met de tribunes. De komende maand wordt hier de  muziektheatervoorstelling De Grote Vloed gespeeld. Morgen gaan ze los.

In een ver verleden, vóór de komst van dijken, is Groningen meerdere keren getroffen door enorme overstromingen. Duizenden mensen en dieren zijn toen omgekomen. Het waren barre tijden.

Het belooft een spektakel te worden. Ik stel me voor dat het water in woeste golven over het podium raast, vergezeld door donder en bliksem en de hulpkreten van mensen die vluchten voor hun leven. En ik stel me voor dat het aan het eind van de voorstelling toch allemaal goed komt, zodat de bezoekers met een goed gevoel huiswaarts gaan.

Dit alles vindt plaats op gehoorsafstand van mijn huis. Waait de wind uit het oosten, dan zal ik alles letterlijk kunnen verstaan en zal de watersnoodramp me een maand lang beroven van mijn avondrust. Maar mij hoor je niet klagen, want ik hoef geen kaartje te kopen en ben er tóch bij.

Schimmen

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Ik ben bij de oogarts voor mijn 44e prik. De wachtkamer is leeg, dat betekent dat ik snel aan de beurt ben. Niets ergers dan een half uur moeten wachten en de spanning in mij voelen stijgen. De prik gaat goed en ik verlaat opgelucht het ziekenhuis om in de stad nog een boodschap te doen.

afbeelding: vage bomen in de mist

Hé, wat zie ik slecht, gaat er door me heen als ik op de fiets stap. Dat zal zo wel wegtrekken, zeg ik geruststellend tegen mezelf. Maar het trekt niet weg. Als ik in het centrum ben aangekomen, vertrouwend op mijn goede oog, ziet mijn slechte oog alleen nog maar schimmen. Schimmen van mensen, schimmen van auto’s, schimmen van gebouwen. Wat is er aan de hand, dit heb ik nooit eerder gehad.

Wat nu? Ga ik naar huis of ga ik terug naar het ziekenhuis. Wat is wijs? Ik weet het niet en besluit het ziekenhuis te bellen. Kom maar terug, dan laten we een arts ernaar kijken, is de reactie. Zo gezegd zo gedaan. De schimmen blijken het gevolg van alle druppels die ik gehad heb vóór de prik. Het zal zichzelf oplossen, maar dat duurt nog even.

Voor de tweede keer verlaat ik het ziekenhuis, opgelucht maar wel met de schrik in mijn lijf. Zou het kunnen dat mijn oog ooit zo slecht wordt dat ik alleen nog schimmen zie? Geen idee. Voor nu hou ik me maar vast aan de geruststellende woorden van de oogarts, dat dit niets met mijn maculadegeneratie te maken heeft.

Ze had trouwens gelijk, de schimmen zijn helemaal verdwenen.

Vakantie

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Waarom?

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Ik ben op een feestje en praat bij met een kennis. Tegenover me aan de picknicktafel zit haar zoon, jaar of 17-18 schat ik, we kennen elkaar niet. Ik plaag hem wat, hij kan het wel waarderen. Al snel staat hij op om te gaan volleyballen. Een tijdje later sta ik een wijntje in te schenken als hij naar me toekomt. Mag ik je wat vragen, zegt hij, waarom is jouw ene brillenglas donkerder dan de andere? Ik leg het uit en hij knikt begripvol.

afbeelding:
bril met één donkerder glas

Jeetje wat goed dat hij dit vraagt, denk ik als hij weer weg is. Het glas voor mijn oog met maculadegeneratie is donkerder dan het andere glas. Als ik mezelf terug zie op een foto vind ik het heel opvallend. Ik zie mensen er wel naar kijken, maar zelden vragen ze er naar. Dat voelt wel eens ongemakkelijk. Een grappige uitzondering was de keer dat een mij onbekende man me vroeg of ik wel wist dat ik een brillenglas verloren was. Ik had volgens hem maar één donker glas in plaats van twee. We konden er samen hartelijk om lachen.

Het gemak waarmee deze jonge knul het me vraagt ontroert me. We hebben maar even contact gehad, maar dat is voor hem voldoende om de vraag te stellen. Zo makkelijk kan het zijn.

Hittebestendig

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

De temperatuur klimt langzaam naar de 28 °C. In de schaduw. Ik blijf vandaag binnen, want buiten is het niet te doen. Gelukkig hoef ik nergens heen. De hond wil niet wandelen, de poezen liggen ergens in de bosjes te koelen. De vogels zwijgen, de schapen slapen onder een boom.

De enige mensen die de hitte trotseren zijn de werkers op de kerktoren. De hoogste en warmste plek van het dorp. Ze hakken en slijpen de voegen eruit, zodat de toren straks, nieuw gevoegd, weer eeuwen voort kan. Zo zorgen ze ervoor dat ons middeleeuwse kerkje behouden blijft.

Als ik een petje op had, zou ik die voor ze afnemen. Maar ik heb geen petje op want ik ga vandaag niet naar buiten. Dus hierbij een digitaal petje af voor de hittebestendige werkers op de kerktoren.