Tag: beeldhouwen

Een zoete troost

~ Ingrid Verbeek ~ 1 reactie

Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn beeldhouwjuf, waar ik zes jaar tot volle tevredenheid les van heb gehad. Dat afscheid is niet van harte, want er is bij mij een lange worsteling aan vooraf gegaan. Door mijn oogproblemen moest ik een nieuwe manier van beeldhouwen vinden. Niet meer met slijptol en pneumatische beitel (te gevaarlijk voor mijn ogen), maar voorzichtiger en dus met zachtere steen en niet meer hakken maar vijlen.

afscheidsbeeld: pinguïn met jong

Anderhalf jaar lang heb ik het geprobeerd, soms zwoegend, soms in tranen, soms met een sprankje hoop dat het me zou lukken. Ik wilde er zo graag mee verder, vond het zo fijn om te doen. Maar dat gevoel van blijheid kwam niet meer terug. Mijn ogen werden er te moe van en mijn creativiteit kwam niet meer op gang. Het werd doorgaan tegen beter weten in.

Toch heb ik nog één beeld gemaakt waar ik wel blij van werd. Een afscheidsbeeld voor mijn beeldhouwjuf, omdat ze me zo geholpen heeft in mijn zoektocht. Altijd dichtbij, mij volgend in mijn proces tot ik zelf het besluit kon nemen: ik stop met worstelen. Opluchting overheerst nu en tevredenheid over de manier waarop we afscheid hebben genomen. Als afscheid nemen een kunst is, begin ik dat aardig in de vingers te krijgen. Een zoete troost.

Voor F.

Quality touched by Fiona

~ Ingrid Verbeek ~ 3 reacties

Beeldhouwen is kijken, heel veel kijken. En twijfelen, heel veel twijfelen. En dan opeens een beitel pakken en denken: wat maakt het ook uit, als het mislukt is er altijd nog een volgende steen. Met deze bravoure begin ik in het voorjaar aan het maken van een beeld voor in de tuin. Niet in mijn eentje, maar samen met een heuse beeldhouwer: Fiona Zondervan. Ze leert me kijken, stelt me gerust als ik twijfel, moedigt aan en laat me mijn gang gaan. Want haar uitgangspunt is: “het is jouw steen dus jij bepaalt”.

Dat vind ik het fijne van beeldhouwen: de steen is van mij, ik kan ermee doen wat ik wil. Dat geeft me de vrijheid om mijn intuïtie te volgen, ik hoef me niet aan regels te houden, het hoeft nergens op te lijken en het hoeft zelfs niet mooi te worden. Ik hak, boor, slijp en vijl zonder precies te weten waar ik naar toe op weg ben. Er moet een gat in de steen, dát weet ik wel.

Het is inmiddels december, de steen is een beeld geworden en heeft een plekje gevonden in mijn tuin. Ik moet denken aan vroeger toen ik een Giant racefiets had. Op de stang stond ‘Quality touched by Koga’. Mijn fiets was aangeraakt door het topmerk onder de fietsen. Trots was ik, heel trots.

Nu, vele jaren later, heb ik een zelfgemaakt beeld: ‘Quality touched by Fiona’. Trots ben ik, heel trots.

De vlinder en het monster

~ Ingrid Verbeek ~ 3 reacties

Het begon met een monsterlijk stuk steen. Groot, lomp en grijs. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest, dus zette ik het eerst maar eens rechtop. Dat scheelde al. Daarna heb ik mijn handen hun gang laten gaan. Er ontstond een spiraal, de steen verloor iets van zijn lompheid. Al noemde ik het bij mezelf nog steeds ‘het monster’.

Ik zwoegde voort, stoppen was geen optie, de steen liet me niet los. Langzaamaan begon hij te leven, er kwam schwung in. Ik vijlde en schuurde door, tot er op een dag opeens een vlinder te voorschijn kwam. Ik was blij verrast en snapte nu waarom ik niet eerder kon stoppen: de vlinder wachtte om bevrijd te worden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

 

High tea

~ Ingrid Verbeek ~ 2 reacties

‘We moeten dit vaker doen’, zeggen we na afloop tegen elkaar. ‘Het is zo inspirerend en in mijn eentje kom ik er niet toe’. “Nee ik ook niet”, reageren de anderen in koor. ‘Wanneer zullen we weer?’

Het is pas de tweede keer dat we het samen doen, we kennen elkaar van beeldhouwcursus. Enthousiast geworden zijn we buiten de lessen om afspraakjes gaan maken. En zoals dat gaat als je een passie hebt, dan ga je helemaal los. We slepen al onze stenen, beitels, hamers, raspen en vijlen de tuin in en installeren ons voor een lange middag. Aan de slag!

scones-1496185_1920Omdat we allemaal van het vrouwelijk geslacht zijn, gaat dit gepaard met eindeloze kopjes koffie en slappe thee, appelgebak, roomsoesjes, bonbons en een glaasje wijn met borrelnootjes toe. ‘Ach’, zeggen we daarna tegen elkaar, ‘we hakken de kilo’s er de volgende keer wel weer af’.

 

Pinguïn

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Vorige week is in het mooie dorpje Den Horn, vlakbij Stad, een pinguïn geboren. Moeder en kind zaten verstopt in een ijsschots van mergel. Na drie dagen hakken en schuren zijn ze uit hun benarde positie bevrijd. Beide zijn in goede gezondheid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Met dank aan ‘vroedvrouw’ Fiona Zondervan, beeldhouwster.