Een blik op het leven, geschreven op een Groninger wierde. Door Ingrid Verbeek
‘Wil je rode of gele?’ vraagt de eigenaresse van het leukste winkeltje in het dorp en ze wijst naar de bak met tulpen. “Rode” antwoord ik en kijk haar verbaasd aan. Normaal gesproken verkoopt ze helemaal geen bloemen, alleen etenswaren en dan nog biologisch ook. Maar vandaag maakt ze een uitzondering. Ze deelt tulpen uit, tulpen die anders op de veiling doorgedraaid zouden zijn.
Ik onderdruk mijn neiging om haar een knuffel te geven. Die houdt ze van me tegoed.
De bel gaat, Benthe en ik doen wie het eerste bij de deur is. Benthe wint. Met moeite hou ik haar bij haar halsband tegen en open ik de deur. Er staat een man met een bos bloemen in zijn handen. Opnieuw ontstaat er een strijd tussen Benthe en mij: we willen het boeket allebei hebben. Deze keer win ik.
Waarom krijg ik vandaag bloemen? Ik ben niet jarig en ook niet geslaagd voor mijn eindexamen. Ik heb niemand helpen verhuizen en mijn laatste goede daad is ook alweer van een tijdje geleden. Dus waarom en van wie?
De man weet het ook niet, hij is alleen maar de bezorger van de verrassing. Het kaartje brengt uitkomst. Een goede vriendin laat me weten dat ze aan me denkt. Niet om het een of ander, maar zomaar.
De tranen springen in mijn ogen, Benthe kruipt dicht tegen me aan.
Doorkijkjes 