De appelbomen in de boomgaard gaan gebukt onder een zware last. De appels boven in de boom vangen de meeste zon en groeien daardoor het hardst. Takken buigen vervaarlijk diep door, maar niet diep genoeg om de appels vanaf de grond te kunnen plukken. Ook met een trap kom ik er niet bij. De enige manier om ze uit de boom te krijgen is door te schudden.
Voor de appels is dat een beetje sneu, de blauwe plekken zijn niet te tellen. Soms is de klap met de grond zo hard dat ze open barsten. Dan is hond Benthe er als de kippen bij om ze op te eten. Ook voor mij is het best sneu, want veel appels kiezen mijn hoofd als landingsplek. Gevolg: ook ik zit onder de blauwe plekken.
Gelukkig kun je van gekneusde appels nog steeds heerlijke appelsap maken. En mijn hoofd? Ach, die heeft tijd genoeg om te herstellen. De volgende oogst is pas weer over een jaar.
Ik had twee mannen in mijn tuin. Ze snoeiden de boomgaard alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Dat was het natuurlijk ook, alleen nu even niet. Ik heb me gelaafd aan de geur van vers hout, het gebrul van de kettingzaag en de kameraadschap van twee collega’s die niet thuis hoeven te werken.
Doorkijkjes 