Op een regenachtige zaterdagmorgen meld ik mij om 10.00 uur bij het grasveldje naast de supermarkt. Daar worden in het kader van de Landelijke Natuurwerkdag honderden bollen geplant. Ik woon nu 5 maanden in het dorp en heb voor mezelf een inburgeringstraject uitgezet. Samen bollen poten past daar goed in, want ik hou van tuinieren en mis mijn grote tuin.

Ik schud handen met mijn nieuwe dorpsgenoten, al zijn een aantal ervan me al bekend. Vaak je naam noemen helpt de ander om je naam te onthouden. Hoop ik althans. Terwijl de regen op mijn rug klettert boor ik gaten in de zware kleigrond. Grote gaten voor de grote bollen, kleine voor de kleine bollen. Ik vul de gaten en stamp de aarde stevig aan. Ik hou het tempo er goed in, want wil niet onderdoen voor de anderen. Indruk wil ik maken, laten zien dat ik geen doetje ben maar een aanwinst voor het dorp.

Of dat gelukt is moet nog blijken.

In onze tuin ligt een vijver. Elke dag loopt huisgenoot M. er een rondje omheen, op zoek naar kikkers. Elke dag is ze teleurgesteld: geen kikkers dit jaar. Tot vanochtend, toen ik opeens een luide kreet hoorde: “Ik zie kikkers, ik zie kikkers, één grote en vier kleintjes”. Ik rende naar buiten.

Samen stonden we over de vijver gebogen. “Waar dan?”, vroeg ik. Kijk daar, die groene. “Volgens mij is dat een blad”. Nee, kijk dan hij beweegt. “Dat komt door de wind, het is echt geen kikker”. Zo ging het nog even door tot ik alle vijf de kikkers in bladeren had veranderd.

Ik snap alle ophef over die kikker die in een prins veranderde echt niet.