Oud en nieuw

Links een keramiek kopje en schotel met een dampwolkje, rechts een glazen plafondlamp. Gebroederlijk hangen ze naast elkaar in onze nieuwe huis. Het kopje hadden we al, de lamp hebben we net gekocht.

Verhuizen is meenemen wat je dierbaar is. Verhuizen is ook de kans grijpen om nieuwe spulletjes te kopen. Dat laatste hebben we met mate gedaan, want we zijn ook van de duurzaamheid. Maar een nieuw huis moet ook verwend worden, zeker als je je er thuis wil gaan voelen.

Eerst alle dierbare spullen een plekje geven en dan kijken waar het huis nog meer om vraagt. Een lampje hier, nieuwe gordijnen daar en verse planten in de tuin maken het huis steeds meer van ons.

Dat wat achterbleef wacht nu in de kringloop op een nieuwe bestemming.

Aan het water

“Ik woon aan het water”, hoorde ik laatst iemand zeggen. Wat leuk, dacht ik nog, dat zou ik ook wel willen. Maar ze bedoelde iets anders: “ik moet vaak huilen, mijn tranen zitten erg los”. Ik vond het een mooi beeld, maar voor haar had het een negatieve betekenis: ik moet altijd huilen en daar wil ik een ander niet mee belasten.

Sinds een paar weken woon ik ook aan het water. De ene huilbui na de andere dient zich aan. Ik geef me eraan over, want tranen horen bij mij. Laat maar stromen, laat maar gaan, het water moet uit mij. Ik  ga samen met mijn partner ergens anders wonen en verlies daarmee mijn droomhuis en tuin. En dat doet pijn. Daarom woon ik aan het water, net zo lang tot mijn tranen op zijn.