Een jaar lang sloeg ik na het houtenhekje linksaf, over het net-niet paadje waar ik alleen zijdelings overheen kon en liep ik met ingetrokken buik langs het gaas door het kniehoge gras, om uiteindelijk uit te komen bij het kruidentuintje waar ik dagelijks verse munt pluk voor mijn kopje thee. Met de dag werd de route langer en mijn trek in muntthee kleiner.
Een week geleden heb ik het hekje en het gaas weggehaald. De munt staat nu onder handbereik. Toch sla ik nog iedere dag na het ‘houtenhekje’ linksaf, over het net-niet paadje waar ik alleen zijdelings overheen kan. Uit gewoonte loop ik nog steeds de oude route, alleen hoef ik nu mijn buik niet meer in te houden. Nu mijn trek in muntthee nog terugkrijgen.
