Ik begrijp er helemaal niets van. Waarom heeft die mevrouw in die witte jas zo’n grote spuit in haar hand. Waarom komt ze steeds dichterbij en pakt ze me in mijn nekvel. Nee, dit wil ik niet, ik wil weg. Au, blijf van me af. Waarom doet mijn baasje niets? Wat gebeurt er?
En nou stuurt die mevrouw in die witte jas mijn baasje ook nog weg. “We bellen u straks”, is het laatste wat ik haar hoor zeggen. Daarna moet ik in slaap gevallen zijn.
Als ik wakker word, weet ik niet waar ik ben. Ik lig in een kooi, in mijn eentje. Ik besluit zachtjes te gaan janken, misschien komt er dan wel iemand, als het maar niet die witte jas is. Er verschijnt een groene jas, die me vraagt hoe het met me gaat. Wat dacht je, denk ik bij mezelf, ik heb pijn in mijn buik en de wereld draait om me heen.
Gelukkig komt mijn baasje de kamer in. ‘Je bent een grote hond, je mag mee naar huis’. Persoonlijk was ik liever een kleine hond gebleven, die geen reu van een teef kan onderscheiden. Want precies daarom lig ik nu thuis zielig te zijn, met drie kleine sneetjes in mijn buik.
Doorkijkjes 