Bij het overlijden van een goede vriend staat mijn hart even stil. Ook al wist ik dat hij niet lang meer te leven had, toch ben ik er niet op voorbereid. Dood is definitief, dood is nooit meer met hem praten, nooit meer samen grapjes maken, nooit meer me thuis voelen bij hem. Dood zou eigenlijk verboden moeten worden, want er is geen bal aan.
Leven is veel leuker, leven is leven. Tot je dood gaat. Daar heb je het weer, dood. Het enige zekere in je leven, op je geboorte na dan. Ik snap ook wel dat eeuwig leven iets te veel van het goede is en dat de aardbol dat niet aan kan, maar 80 jaar leven vind ik echt te kort.
Ik zal me erbij neer moeten leggen, maar vandaag nog niet. Misschien morgen of overmorgen. Vandaag ben ik tegen de dood.
Doorkijkjes 