Opeens dacht ik bij mezelf: “Doe eens wild, ga auditie doen, je bent nooit te oud om…”. Zo gezegd, zo gedaan. Op een koude maandagavond toog ik naar Stad. Er werden amateuracteurs gezocht voor een eenakter, toneelervaring niet vereist. Met een beetje lef moest ik toch een heel eind komen.
Het liep anders. Ik had gehoopt op een klein, intiem groepje. We waren met veel, te veel, veel te veel. In kleine kring durf ik best wel wat. Maar staan er 40 mensen te kijken hoe ik sta te stuntelen, dan blijft er niets van me over, minder dan niets eigenlijk. Dan kun je me met stoffer en blik opvegen.
De anderen acteerden de sterren van de hemel, alsof ze al drie Oscars op zak hadden. Nee, hier had ik niets te zoeken, deze lat lag me te hoog. In de pauze sloop ik via een achterdeurtje het pand uit.
De volgende dag kreeg ik de afwijzing binnen.
Zelden een blauwtje gelopen waar ik zo blij van werd.
