Ik kreeg een uitnodiging van mijn favoriete schrijfjuf. Of ik mee wou doen aan een schrijfgroep voor gevorderden. Ja, juichte mijn buik, dat wil ik! Ik was niet de enige die ze gevraagd had. Er waren vijf gegadigden voor twee plekken. We moesten allemaal een motivatie schrijven. Ik schreef er twee, in de hoop dat dat mijn kansen verdubbelde.
Het mocht niet baten, ik liep een blauwtje. Even voelde ik me een loser, een prutschrijver, een pseudoblogger. Tot ik bedacht: maar ze heeft me wél uitgenodigd en dat betekent dat ze me goed genoeg vindt. Dat was een troost, zij het een schrale.
Ik zit nu mijn wonden te likken en mijn gekwetste ego te vertroetelen met chocolademuffins. Als die anderen er niet waren geweest, was er nu niets aan de hand. Dan kon ik hier vol trots over mijn sukses vertellen. Maar dat kan ik nu niet en dat is hún schuld. Fakeschrijvers zijn het, maar daar komt mijn juf nog wel achter. En dan komt ze met hangende pootjes terug bij mij. En dan zeg ik…
Doorkijkjes 