Ze is 6 jaar oud en ik heb haar niet eerder ontmoet. Ze is meegekomen met haar vader, die mij even helpt met een klusje in huis. Bij binnenkomst laat ze haar laarsjes buiten staan. Zonder enige terughoudendheid klimt en rolt ze op en over de bank, gevolgd door rondjes om de tafel. Ze commandeert me hardop te tellen hoeveel rondjes ze rent. En oh wee als ik me vergis, dan word ik meteen gecorrigeerd.
Wat heerlijk toch om zo vrij en onbevangen te zijn. Er zo op te kunnen vertrouwen dat het goed is wat je doet en wie je bent. Zo vanzelfsprekend zorgeloos spontaan, zo ontwapenend direct, zo één en al puurheid. Zo zonder vrees.
Ik wou dat ik nog 6 jaar was en blauwe kaplaarsjes had.
Doorkijkjes 