Aan het water

~ Ingrid Verbeek

“Ik woon aan het water”, hoorde ik laatst iemand zeggen. Wat leuk, dacht ik nog, dat zou ik ook wel willen. Maar ze bedoelde iets anders: “ik moet vaak huilen, mijn tranen zitten erg los”. Ik vond het een mooi beeld, maar voor haar had het een negatieve betekenis: ik moet altijd huilen en daar wil ik een ander niet mee belasten.

Sinds een paar weken woon ik ook aan het water. De ene huilbui na de andere dient zich aan. Ik geef me eraan over, want tranen horen bij mij. Laat maar stromen, laat maar gaan, het water moet uit mij. Ik  ga samen met mijn partner ergens anders wonen en verlies daarmee mijn droomhuis en tuin. En dat doet pijn. Daarom woon ik aan het water, net zo lang tot mijn tranen op zijn.

Onbekend's avatar

Gepubliceerd door Ingrid Verbeek

Er gaat niets boven wonen in het prachtige Groningen. Ik zou nergens anders willen wonen, dit is mijn land. In dit blog schrijf ik over wat mij zoal bezighoudt, opvalt of verrast. En over mijn leven met maculadegeneratie. Tussen 2014 en 2023 heb ik ook geblogd over de bewegende grond onder mijn voeten, de onzekerheid over de toekomst en het dagelijks leven met aardbevingen op www.aardbevingeningroningen.nl

Een gedachte over “Aan het water”

  1. Dag Ingrid,

    Wat verdrietig dat jullie je droomhuis moeten verlaten.

    Rouwen is liefde, je huilt om wat je lief is.

    Sterkte daarmee.

    Hartelijke groet,

    Anne Benneker

    Like

    Beantwoorden

Geef een reactie op annebenneker Reactie annuleren