Na een zondagsrondje fietsen zet ik mijn fiets terug in de schuur. Een koolmeesje maakt van de gelegenheid gebruik, vliegt de schuur in en gaat op een balk zitten. Wat schattig, denk ik nog, maar niet voor lang. Want daar is Poes Teun al, die zich met een felle blik in zijn ogen onder de balk posteert. De balk is zelfs voor Teun te hoog dus ik verlaat de schuur met een gerust hart en laat de deur openstaan, zodat het vogeltje zichzelf kan redden.

Na 10 stappen bedenk ik dat ik mijn tas in mijn fiets heb laten zitten. Ik loop terug de schuur in en dat had ik niet moeten doen. De vogel schrikt, vliegt in paniek de verkeerde kant op, HAP zegt Teun en rent met een volle bek de schuur uit. Ik heb nog nooit zoveel vloeken achter elkaar gevloekt, woedend ben ik op de poes en op mezelf. Had ik niet kunnen wachten met teruglopen tot de vogel weg was, oen die ik ben.

Voor straf gaan we vanavond allebei zonder eten naar bed. En morgen ook.