De Muur

19 maart 202419 maart 2024 ~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Een heerlijk weekendje weg in de bossen van Lunteren. ’s Ochtends vroeg gewekt worden door druk kwetterende vogeltjes, hond Benthe die onvermoeibaar meeloopt met onze urenlange wandelingen. Tussendoor een boterham eten op een bankje met daarna als beloning pannenkoeken in het bosrestaurant. Het is hier goed toeven.

Op dag twee lopen we een rondje door het park. Het is nog rustig, weinig huisjes zijn bezet en de stacaravans staan nog in de winterstalling, zomers moet het hier erg druk zijn. In het campinggedeelte staan we opeens oog in oog met een lange muur, vervallen, half afgebrokkeld en overgroeid. Bij navraag blijkt dit de ‘Muur van Mussert’ te zijn. Door NSB-leider Anton Mussert in de jaren `30 van de vorige eeuw gebruikt voor toespraken op massale partijbijeenkomsten.

Opeens vind ik het hier niet meer zo fijn. Waarom staat deze muur hier zo plompverloren en in zo’n slechte staat. Waarom niet even een waarschuwing erbij dat je hier tegen een afschuwelijk verleden aanloopt. En wie bedenkt het om een vakantiepark te maken op zo’n beladen plek. Ik kan er met mijn hoofd niet bij.

In stilte lopen we verder.

Voor C.

De zon is verdwenen, de vogels zijn stil, in de verte is het geluid van bombardementen te horen

14 maart 202215 maart 2022 ~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Een weekendje weg in de bossen bij Nijverdal. De zon schijnt, de vogels kwetteren en de eerste groene blaadjes tonen zich voorzichtig aan de wereld. We wandelen op de bonnefooi en zien wel waar we uitkomen.

Opeens staan we voor een grote begraafplaats met Canadese oorlogsslachtoffers uit WOII. Er staat een informatiecentrum naast, we gaan naar binnen. Niet omdat dat zo leuk is, maar omdat het móet.

Mijn keel knijpt dicht als ik de filmbeelden zie van veteranen die vertellen over de gruwelen die ze meegemaakt hebben. Eén voor één barsten ze in tranen uit over de oorlogsdaden die ze hebben moeten uitvoeren. Daden die hen hun hele leven hebben achtervolgd.

Ik lees over Oekraïense militairen, ooit geëmigreerd naar Canada, die in WOII meegevochten hebben met de geallieerden. Om Europa te bevrijden. Ik voel mijn woede toenemen over de houding van de NAVO die, nu Oekraïne zelf aangevallen wordt, niet bereid is te vechten voor hún vrijheid.

We wandelen verder. De zon is verdwenen, de vogels zijn stil, in de verte is het geluid van bombardementen te horen.

Bevrijd

5 mei 2020 ~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Als jong kind begreep ik er niets van. Wat was er toch elk jaar weer op 4 mei. Waarom deden mijn ouders zo ernstig en waarom moest ik om acht uur stil zijn. Als puber ging ik in verzet. Om kwart voor acht verliet ik het huis en fietste de straat uit. Ik reed een rondje door het dorp, zag de mensen in hun huizen achter de televisie zitten. Ik hoopte dat ze me zagen, ik wou gezien worden: “Kijk dan, hier doe ik niet aan mee”.

Achteraf gezien was het geen protest tegen de 2 minuten stilte, het was protest tegen mijn ouders. Die zwegen als het over de oorlog ging, die geheimzinnig fluisterden over zaken waar ik kennelijk te jong voor was, die verwarrende signalen uitzonden over wie goed of slecht was. De buurman aan de ene kant was goed, maar die aan de andere kant niet. Maar waaróm dan, wat was er dan met ze?

Screenshot_20200505-090933_resized Ik fietste liever in mijn eentje door het dorp, dan samen met mijn vader en moeder thuis te blijven. Thuis, waar ik me op 4 mei meer alleen voelde dan ooit. Pas jaren later begreep ik hun zwijgen, begreep ik het leed dat er onder schuil ging. En kon ik rouwen om de eenzaamheid waar we als gezin in gevangen zaten.