We hebben elkaar 15 jaar geleden voor het laatst gezien. In het Grand Café Restaurant 1e Klas op spoor 2b van Amsterdam C.S ontmoetten we elkaar voor het eerst na onze relatiebreuk in 1979. Toen studenten, inmiddels gesettelde volwassenen.
We praatten bij tot onze gespreksstof op was. Onze levens raakten elkaar niet meer. Het is bij deze ene ontmoeting gebleven, het was goed zo.
Deze week hoorde ik viavia dat hij onlangs overleden is. Aan Alzheimer, hij was pas 73 jaar. Nu hij er niet meer is voelt hij opeens heel dichtbij. Herinneringen aan fietsvakanties, kroegentochten en de huiswerkklas waar we samen met andere studenten kinderen met hun huiswerk hielpen, komen omhoog. Met hem had ik mijn eerste serieuze relatie, met hem heb ik kunnen oefenen hoe dat werkt, een relatie hebben. Hij heeft me geholpen uit mijn onzekerheidscocon te kruipen en de wereld in te trekken. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.
Dag Sieb
Leven is veel leuker, leven is leven. Tot je dood gaat. Daar heb je het weer, dood. Het enige zekere in je leven, op je geboorte na dan. Ik snap ook wel dat eeuwig leven iets te veel van het goede is en dat de aardbol dat niet aan kan, maar 80 jaar leven vind ik echt te kort.
Doorkijkjes 