Het was gisteren niet de eerste keer dat staatssecretaris Vijlbrief van Mijnbouw in het openbaar in tranen uitbarstte. Het gebeurde ook vorig jaar in Garmerwolde bij de reactie van hem en Rutte op het eindrapport van de parlementaire enquête gaswinning. Ik zat toen in de zaal en voelde me er erg ongemakkelijk bij.

Hij zat daar om zijn werk te doen, net zoals ik vroeger als hulpverlener mijn werk deed. Het was niet aan hem om te huilen, net zomin als dat indertijd aan mij was. Als je als professional huilt om het verhaal van de cliënt (of in dit geval de gedupeerden) laat je de ander in de steek. Mee voelen ja, mee huilen nee. Het gaat namelijk niet om jouw verdriet, maar om dat van de ander die bij jou komt voor hulp en steun.

Ik vind het oprecht fijn dat Vijlbrief met ons meevoelt en zich zo voor ons inzet, maar alstublieft: laat de tranen aan ons.