Bij ons thuis is de winter vroeg ingezet. Gehuld in een dikke laag kleren, zit ik bij het straalkacheltje te kleumen. We zitten nu een week in de kou. De nieuwe warmtepomp laat het nog steeds afweten. Het huis is tot op het bot verkild, de muren klagen steen en been. We hebben onze toevlucht genomen tot de keuken waar we samen met hond Benthe en poes Floris wachten op betere tijden. De zon biedt nog enige troost.

Af en toe gaat de telefoon. De installateur van de warmtepomp laat weten dat ze er nog niet uit zijn. Wie is er nou eigenlijk verantwoordelijk voor het fiasco: de installateur of de leverancier van de pomp? Wie had beter zijn best moeten doen? Ze komen er niet uit.

We slaken ondertussen met z’n vieren de zoveelste zucht van moedeloosheid. Ons maakt het niet uit wiens schuld het is, als het huis maar weer warm wordt. Want bij wintertenen helpt alleen warmte en precies daaraan hebben we tekort. Denk dat ik maar aan het breien sla. Tenenwarmers bijvoorbeeld. Schijnt ook goed tegen coronastress te zijn.