Het regende gisteren de hele dag. Het was zo’n dag waarvan je denkt, wat mot ik ermee. Puzzelen, sport kijken, foto’s inplakken, bed verschonen, mijn oude tante bellen? Of de naaimachine van zolder halen en het verstelwerk dat al maanden ligt te wachten, gaan doen. Ikzelf ben niet zo van het fijne handwerk, maar huisgenoot M. gelukkig wel.
Algauw is de woonkamer veranderd in een naaiatelier. Overal naalden en draden, maar vooral het zacht snorrende geluid van de naaimachine. Klassiek muziekje erbij en ik waan mij terug in mijn ouderlijk huis. Vader leest de krant, moeder verstelt de kapotte onderbroeken, want die moeten nog een tijdje mee. Ik vul de kolenkachel bij en speel Memory met mijn zusje, zij wint. Moeder heeft ons chocolademelk beloofd.
Die kolenkachel bestaat niet meer, maar verder is er eigenlijk niet zo veel veranderd. In ieder geval niet op dagen dat het eindeloos regent.
