Susan Top, go for it!

6 juli 202315 september 2023 ~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Om 13.15 uur moest ik aanwezig zijn in het provinciehuis van Groningen, om de benoeming van Susan Top tot gedeputeerde Gaswinning mee te maken. Die zou om 13.30 uur plaatsvinden, maar ze had al gewaarschuwd: “het kan later worden”. Dat zal wel meevallen, dacht ik nog, iedereen rekent op half twee en we zijn hier allemaal speciaal voor afgereisd, ondanks storm Poly. Het zou netjes zijn als het dan niet veel later wordt.

Ik verklap het maar vast: de benoeming vond pas om 19.00 uur plaats. Vijf-en-een-halfuur-later. Tot die tijd had je de keuze op de publieke tribune urenlang debatten te volgen die uitliepen en uitliepen. Of je ging bij het Forum een broodje eten en misschien zelfs nog een filmpje meepikken. Of in de stad impulsaankopen doen. Hoe dan ook, het wachten duurde lang, heel erg lang. Om 17.00 uur was ik er klaar mee. Op naar huis.

Wat ik nou zo knap vind van Susan Top is dat zij heel rustig bleef, ook al was ze al vanaf 9.00 uur aanwezig. Al vóór haar benoeming laat ze zien over zitvlees te beschikken. Zitvlees heb je niet alleen nodig om zadelpijn te voorkomen, maar ook om urenlange debatten bij te kunnen wonen. En Susan kan dat, ik heb het zelf gezien. Daarom en ook om duizend andere redenen is zij de allerbeste amazone om ons rustig, geduldig en vastberaden uit het gaswinningsmoeras te leiden. Go for it, Susan!

Andere redenen? Zie: Susan Top, een topvrouw

Noordpolderzijl

27 februari 201817 april 2018 ~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Ik zit al een tijdje naar dit plaatje te staren. Het is koud buiten en ik ben wat grieperig, dus ik kan toch niets anders doen. Het is een verbodsbord, dat is duidelijk. Ik heb de foto zelf gemaakt, daarom weet ik dat het geen nepbord is. Het bord staat bij Noordpolderzijl, het kleinste buitendijkse haventje van Nederland. Een prachtplek om te genieten van de kwelders, over de dijk te wandelen en iets te drinken bij het onovertroffen café ’t Zielhoes.

Maar er is kennelijk nog meer te doen, zoals je ‘ontlasten’ in de openlucht. In het cafeetje heb je daar ook de gelegenheid voor, dus waarom ervoor naar buiten gaan? Misschien moet je wel betalen als je zonder iets te consumeren van het gerief gebruik wil maken en ben je daar te zunig voor. Als dit de reden is, snap ik het niet. Want iets consumeren in ’t Zielhoes is het leukste dat er is en met het kleinste kamertje is ook niets mis.

Datzelfde geldt trouwens voor het bord, dit is het leukste verbodsbord dat ik ken. Vooral omdat je zo heerlijk kunt fantaseren over het hoe en waarom (is het een oud-Groningse vorm van bemesten?). Daarom hoop ik dat het nog heel lang verboden blijft in Noordpolderzijl in de openlucht je broek te laten zakken.

De hemel boven Groningen

2 februari 201830 mei 2019 ~ Ingrid Verbeek ~ 1 reactie

Als ik wandel over het Groninger land, kijk ik vaak naar boven. Om me heen is toch niet zoveel te zien, wat boerderijen, kleine dorpjes, kerkjes, koeien en veel akkerland. Het land is leeg en ruim, de horizon ver weg en soms kun je de zeelucht ruiken. De waddenkust is vlakbij.

Als ik wandel door dit oude land kan ik niet anders dan omhoog kijken. Want daar gebeurt het, daar is een meester de hemel aan het beschilderen. In de lucht worden verhalen verteld, ruzies uitgevochten, stormen aangekondigd, lief gehad, gefluisterd, donderpreken afgestoken, klappen uitgedeeld, vredes gesloten. Met fijne pennestreken, potloodlijnen, grove viltstiften en harde mokerslagen wordt het grondse leven becommentarieerd.

2017-09-02 16.41.56 Als ik wandel onder de hemel boven Groningen voel ik me opgenomen in dat wat groter is dan ikzelf. Ik voel me veilig, want de lucht liegt niet. De lucht laat zien wat er is of wat er komen gaat. Daardoor weet ik waar ik aan toe ben. En dat vind ik hemels.

Goede voornemens

5 januari 201817 april 2018 ~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Grolsch, Fanta, Redbull, Heineken, het zijn zomaar wat merken die ik tijdens een wandeling tegenkwam in de berm. De wandeling was niet lang, een uurtje schat ik. Sommige blikjes hadden al heel wat meegemaakt, verfrommeld, gescheurd en daarna nog eens door autobanden geplet. Het zal je maar gebeuren, het leven van verpakkingsmateriaal is niet iets om jaloers op te zijn.
20180102_160736_resized
In sommige blikjes zat nog een restje drinken, in het pak vanillevla zat schimmel. Ik had niets bij me om het in te vervoeren, maar ik wou het niet laten liggen. Met dichtgeknepen neus en mijn armen recht voor me uit, heb ik de buit naar huis gedragen.

Het is nog maar de eerste week van het nieuwe jaar en daar horen goede voornemens bij. Meestal vergeet ik ze te maken, maar nu kwam er vanzelf eentje op mijn pad. Zoveel afval gewoon maar op straat gegooid, kan ik niet over mijn kant laten gaan. Ik ga dit jaar elke dag één stuk zwerfafval oprapen. Zo gezegd zo gedaan, ik ben gaan rapen en kwam gelijk tot 16 blikjes, plastic en papiertjes.

Met één wandeling heb ik prompt voor 16 dagen vooruitgewerkt, waardoor ik deze maand niet meer aan de bak hoef (weekenden tellen niet mee). Ze zeggen weleens dat voornemens erom vragen om niet uitgevoerd te worden, maar ik denk dat het precies andersom is. Voornemens vragen erom om in januari uitgevoerd te worden, zodat je ze daarna kunt vergeten.

Stilte

22 december 201726 oktober 2018 ~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

20171221_160053_resized
In deze drukke dagen vlak voor Kerst is tijd voor jezelf schaars. Tussen het doen van de kerstboodschappen door, begeleid ik een goeie vriendin naar het ziekenhuis. Het wachten tot de dokter klaar met haar is, duurt lang. Ik word ongeduldig en ga wat slenteren door de mij onbekende gangen van het ziekenhuis. Linksaf, rechtsaf, langs kerstbomen en vrolijke lichtjes. Ik kom het bordje Stilteruimte tegen en ga er zachtjes naar binnen, bang om iemand te storen. Ik betreed, temidden van de hektiek van het ziekenhuis, een andere wereld. Mijn lichaam ontspant zich, hier heerst rust, hier wordt de tijd stilgezet en ontstaat lege tijd. Wat iets anders is dan ledige tijd. Mijn ongeduld is verdwenen en het wachten is geen wachten meer. Genietend zit ik in deze verstilde ruimte en neem ik tijd voor mezelf. Zo vloeit de tijd die de dokter neemt samen met mijn eigen tijd. Ik ervaar dat door tijd te nemen er tijd ontstaat. Een byzondere ervaring, een kerstboodschap waardig.