Vandaag blijf ik binnen en de rest van de week ook. Ik heb mezelf huisarrest gegeven, want mijn hittebestendigheid is niet meer wat ie was. Ooit reed ik in bloedheet Frankrijk mijn eigen Tour de France. Zonder volgwagen of masseur, fietste ik in stilte van col naar col. S’ avonds zette ik mijn gammele tentje op, at twee borden lauwe pasta en viel om acht uur als een blok in slaap. Na drie weken fietsen was mijn hoofd leeg en mijn lijf (bijna) zo gespierd als Tom Dumoulin.
Nu zit ik op de bank met de gordijnen dicht en kijk op televisie naar hordes fietsende mannen, ronkende motoren en opdringerige auto’s. Wat een drukte, wat een herrie. Waarom fietsen ze niet lekker in hun eentje door Frankrijk. Waarom moet er zoveel heisa over gemaakt worden, met helikopters, rondemissen en persmomenten. Ik snap er niets van, wie laat zijn drie weken fietsvakantie nou toch zó verpesten.
Doorkijkjes 