Uitgerekend op de warmste dag van het jaar (36.8 in de schaduw) doe ik een beeldhouwcursus. De beeldhouwjuf heeft een steen voor me op een sokkel gezet. Het is een vleeskleurig joekel van een ding, waar ik een leven lang mee voort kan. De cursus duurt drie dagen, dus ‘no pressure’.
Gelukkig ben ik niet de enige cursist, er zijn er nog vier; die krijgen allemaal veel kleinere stenen dan ik. Zie ik er zo sterk uit of zij zo zwak? Ik durf het de juf niet te vragen. Al gauw is iedereen bezig, er wordt gehakt, geschaafd, gevijld en geschuurd. Nou ja, niet door iedereen. Ik doe niet mee, ik zit voor mijn steen, veeg het zweet van mijn voorhoofd en staar.
Tijdens de lunch wisselen we ervaringen uit. De sfeer is goed en de ijver aanstekelijk. De eerste stenen zijn al tot leven gebracht. De mijne niet, die is nog zo dood als een pier. In een poging me op te beuren vraagt mijn buurvrouw of ik wel eens van een ‘sculptor’s block’ heb gehoord. Nee, zeg ik, bestaat die dan? Ja, antwoordt ze, jij hebt er nu een.
De beeldhouwjuf doet nog een dappere poging haar de mond te snoeren, maar het leed is al geschied. Mijn steen is en blijft dood.
Doorkijkjes 