De afgelopen weken is er een voortvarendheid in ons geslopen, waar we zelf van staan te kijken. Nu ons buitenshuise leven stil ligt, is onze tuin het centrum van onze wereld geworden. De boomgaard is gesnoeid, de tot de hemel groeiende wilgentakken gaan er deze week af, er komt een nieuwe boom, de overstromende bult tuinafval wordt afgevoerd en de schuur geverfd. En dat is nog niet alles.
Waar komt die daadkracht opeens vandaan? Vroeger, voor 16 maart, stelden we beslissingen eindeloos uit. ‘Hoe dan, wat dan en door wie? Te veel gedoe, laten we het volgend jaar maar doen’. Daar kwam het kortgezegd op neer. Sinds 16 maart zijn we gedwongen tot een uitgekleed leven, eigen huis en tuin staan centraal, de buitenwereld is voorlopig niet te betreden.
Dat maakt ons leven niet persé leuker, maar wel simpeler. We hebben minder te kiezen en dat vergroot onze keuzesnelheid enorm. De tuin vaart er wel bij, ons huis binnenkort ook. Nu maar hopen dat we alles af hebben voordat de wereld weer open gaat en onze besluitvaardigheid terugzakt naar pré-Corona niveau.
Doorkijkjes 