hoe ik bijna een jaar geleden mijn verjaardag vierde met een groot tuinfeest. Het had ook een huisfeest mogen zijn, want van corona was nog geen sprake. Er werd geknuffeld, gezoend en gezongen. Onbevreesd waren we en ons van geen aanstormend kwaad bewust.
Ik herinner me de onbezorgdheid, dichtbij elkaar zittend taartjes eten, drinken uit andermans glas, een arm om een schouder, een hand door iemands haar, een kleinkind op schoot. We kenden geen angst voor elkaar.
Dit jaar vier ik mijn verjaardag niet. Geen tuinfeest, geen huisfeest. Ik doe het met de herinneringen aan vorig jaar. Daar kan ik nog wel een jaartje extra op teren, maar langer liever niet.
Doorkijkjes 