Mijn nichtje uit de grote stad is op bezoek. We hebben het over koffie. Ik heb haar net verteld dat ik alleen buitenshuis koffie drink en dan het liefst latte machiato decafé met vanillesiroop. Haar reactie is verrassend: oh, ben je er zo ééntje! Verbaasd kijk ik haar aan: wat voor ééntje ben ik er dan?
Blijk ik zo’n Amsterdams meisje te zijn dat bij voorkeur een cocolatte decafé, met vanillesiroop drinkt. Het komt door de vanillesiroop, dat ik opeens van haar oude Groningse tante veranderd ben in een hip Amsterdams meisje. Zo ééntje, je kent ze wel. Nou, ken ik ze toevallig niet, maar zij wel. Ze heeft een bijbaantje in een espressobar en daar zijn de cocolattes decafé met vanillesiroop en/of sprinklers en/of kaneelpoeder en/of chocoladesnippers niet aan te slepen. Besteld door meisjes met veel noten op hun zang.
Nou ben ik maar een eenvoudige Groningse tante. Cocolatte is aan mij niet besteed, latte machiato is me hip genoeg. Maar maak dat maar eens duidelijk aan een door vanillesiroop verblind nichtje dat alleen nog maar veeleisende Amsterdamse meisjes voor zich ziet.
Met de vraag ‘Heb je zin om de hond uit te laten’ maak ik snel een einde aan het gesprek. Zo’n jong ding is gelukkig nog makkelijk af te leiden.
Doorkijkjes 