Vurig land

Op het Groningerland is ontzettend weinig te zien en tegelijk heel veel. Als je goed kijkt zie je links de kerktoren van Zeerijp, een toren die de hele omgeving domineert. Die toren vertelt van eeuwenlange bewoning, van lief en leed, van slag en stoot, van horigen en jonkers. Elk dorp in dit weidse land heeft een kerktoren met een eigen verhaal. Als je goed luistert hoor je de klokken luiden over de voortschrijdende tijd, over huwelijken en begrafenissen, over oorlog en vrede.

Van de week zag ik Zeerijp in vuur en vlam staan. De zon ging onder, de wolken spraken van de nacht, grote groepen ganzen waren gakkend op weg naar hun slaapweilanden. De wind was gaan liggen. Geen verkeer op de weg, geen mens buiten. De klokken wensten elkaar ‘goede nacht en tot morgen’, wanneer ze weer verder gaan met geschiedschrijven over het vurige Groningerland.