Maanden heb ik in ontredderende onzekerheid gezeten over het plotselinge zichtverlies in mijn rechteroog. Wat is er precies gebeurd, waardoor en wat staat me nog te wachten? Daar kwam het kort gezegd op neer. De oogarts heeft me vorige week eindelijk duidelijkheid gegeven: de oorzaak en de gevolgen worden pas met de tijd en afhankelijk van het slagen van de behandeling duidelijk. Oftewel: niets is zeker, alles is en blijft ongewis.
Nu ik dit weet is er een weldadige rust over mij neergedaald. Ik sta er zelf van te kijken. Oké, ik heb een chronisch oogprobleem, dat is zeker, maar verder is alles onzeker. Aan die onzekerheid is niets te doen. Hij is er en hij blijft. Dat is een feit, een zekerheid waar niet aan te tornen valt. Ik kan hoog of laag springen, maakt allemaal niets uit.
In mij is een schakelaar omgezet. Was ik de afgelopen tijd vooral bezig met wat ik verloren heb, nu zie ik wat ik behouden heb. Ja, ik ben zicht kwijtgeraakt, maar ik heb naast mijn slechte oog ook nog een goed oog. Ja, de toekomst is onzeker, maar nu ik dat zeker weet hoef ik er niet meer zo ontredderd over te zijn. Het onzekere is mijn nieuwe zekerheid geworden.
Eerder verschenen blogs over mijn oogprobleem
Pech 22-1-2021
Rollator 4-1-2021
Dronken 9-12-2020
Doorkijkjes 