Vandaag heb ik walnoten gekraakt. De oude voorraad moet op, want de verse noten liggen al te drogen. De hond ligt naast me in zijn mandje te slapen. Krakkk, zegt de eerste walnoot en de hond kijkt onmiddellijk op. Hij komt stram overeind en gaat naast me zitten: “ik wil ook!”
Nou moet u weten, de hond is de laatste jaren steeds slechter gaan horen. Hier thuis hebben we regelmatig discussies over wat hij eigenlijk nog hoort. Volgens mij niets meer, volgens huisgenoot M. (met dank aan Sylvia Witteman) nog íets. Ik ben iemand die graag gelijk heeft, dus ik hou mijn poot stijf. Daarin lijk ik op mijn hond, die heeft daar ook last van.
Ik zit nu in een lastig pakket: huisgenoot M. heeft gelijk. Gelukkig herkent de hond mijn dilemma en reikt me een helpende poot: “Zullen we een dealtje sluiten? Ik zeg niets tegen M. en jij geeft mij elke dag een walnoot”.
Zo gezegd, zo gekraakt.
Doorkijkjes 