Mantelzorgen, ik doe het graag. Wat is er mooier dan een dierbare vriend of vriendin extra zorg te geven bij calamiteiten. Dat kan variëren van samen wandelen, lekkere maaltijden koken tot thuiszorg geven. Dat laatste neem ik graag letterlijk: de getroffene komt bij ons logeren en wordt 24/7 vertroeteld, gevoerd en gepamperd.
Vast onderdeel van het herstelprogramma is samen een detectiveserie kijken. Dit keer staat het vierde seizoen van the Bridge op het programma. We zitten klaar voor de televisie en ik vraag: wie heeft de DVD eigenlijk? Er valt een stilte, er wordt gezucht, vertwijfelde blikken gaan over en weer. ‘Jij zou hem toch meenemen?’ ‘Nee joh jíj, dat hadden we toch afgesproken?’ Een lang verhaal kort, the Bridge is er wel, maar niet hier.
Voor mijn dierbaren is mij geen brug te ver. Ik spring in de auto en haal de DVD op. We kunnen los.
Doorkijkjes 