De eerste nacht slaap ik helemaal niet. Te nieuw, te spannend, te opgewonden om ook maar een oog dicht te doen. Ook Benthe ligt klaarwakker naast me.
De tweede nacht val ik als een blok in slaap, tot een uur of twee als ze me zachtjes wakker maakt. Plastijd! Daarna kan ik de slaap maar moeilijk vatten. Ik blijf maar naar haar kijken, naar haar bruine krulletjes en fluwelen oortjes. “Nee, niet doen, niet aankomen, anders wordt ze weer wakker” .
De derde nacht raak ik al meer gewend aan haar aanwezigheid. Haar rustige ademhaling, de plofjes waarmee ze zich omdraait, haar ogen die regelmatig contact met me zoeken (als ik heel toevallig even wakker ben…).
Vanavond wordt haar eerste nacht in de keuken. Ik ga lekker bij haar slapen, want ik kan mijn nachten met Benthe niet meer missen. Heb ik al verteld dat ze ’s nachts in een bench slaapt?
Doorkijkjes 