Ik moest mijn gevangenschap even ontvluchten. Met de wind in de rug door het Groningerland fietsen. Maakte niet uit waar naar toe, als ik maar buiten was. Ik moest de weidsheid voelen, de geur van klei opsnuiven en de lammetjes in het rond zien springen. Doen alsof alles normaal was, een gewone dag, een gewone fietstocht.
Morgen ga ik weer, want Groningen heeft zoveel ‘buiten’ dat ik tot 1 juni niet meer binnen hoef te zijn.
Doorkijkjes 