Als ik Benthe door de keukendeur de tuin in laat gaan, blijft ze eerst op de drempel staan. De wind staat recht op de deur en waait poedersneeuw op haar kop. Ze aarzelt even en zet dan voorzichtig een stap naar buiten. Ze neemt een hap uit de sneeuw, keurt het en zet het op een rennen. Als een dolle stier sjeest ze door de tuin. Dit is leuk, dit is feest.
Na een kwartier roep ik haar binnen. In plaats van te komen daagt ze me uit met haar te spelen. “Baasje, ik wil achter sneeuwballen aanrennen, doe je mee?” Maar baasje vindt het te koud, baasje is niet zo stoer.
Ze schudt de sneeuw van haar neus en begint aan haar volgende renrondje. Die komt vandaag niet meer binnen.
Doorkijkjes 