Ik kocht ze toen ik in een dorp ging wonen met een eigen ijsbaan. Eigenlijk ben ik niet zo van het schaatsen, mijn enkels gaan pijn doen en mijn bochtentechniek is afwezig. Een beetje krabbelen over het ijs, meer is het niet. Maar ik wou me niet laten kennen. Al mijn nieuwe dorpsgenoten op het ijs en ik niet, dat was geen goed begin.
Ik kwam er al snel achter dat ik het lelijke eendje van de ijsbaan was. Links en rechts werd ik ingehaald. Tijd voor een kennismakingspraatje was er niet, behalve als ik weer eens een smak op het ijs maakte, dan lieten mijn nieuwe dorpsgenoten zich van hun aardigste kant zien. Na drie dagen op de ijsbaan kende ik iedereen en iedereen kende mij.
Mijn schaatsen konden weer uit. Missie geslaagd.
Doorkijkjes 