Tag: groningen

Op kamers

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Vandaag kreeg mijn nichtje de sleutel van haar eerste studentenkamer. In Groningen, lekker dicht bij haar tante. Ze had een trap nodig om de muren te verven. Of ik misschien ….. natuurlijk joh, ik kom eraan.

Lang geleden ging ik ook op kamers. Was ik ook zo jong en had ik ook geen idee wat me te wachten stond? Niet meer onder moeders vleugels en je eigen vleugels nog niet volgroeid. Een schooldiploma als opstapje en je jeugdervaringen als bagage, daar moest je het mee doen.

ladder-1977946_1280

Het maakt me wat sentimenteel als ik aan die tijd terugdenk. Wat was er nog weinig ingevuld en vastgelegd, wat was de horizon nog leeg. Ik was een ‘work in progress’ en mijn leven kon nog alle kanten op. Dat was eng en spannend tegelijk.

Het is goed gekomen met me kan ik nu, jaren later, wel zeggen. Maar toch verlang ik nog wel eens terug naar mijn studententijd. Eigenlijk best wel jammer dat de eeuwige student wegbezuinigd is.

Altijd wat te doen

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Vanochtend bracht de post twaalf enveloppen van de belastingdienst. Allemaal aan mij gericht. Had dit niet in één enveloppe gekund? Ja, natuurlijk wel, maar dat is niet goed voor de werkverschaffing. Zowel bij de belastingen als bij de postbezorgingsbedrijven (daarvan zijn er ook twaalf, vermoed ik) moet er wel wat handwerk over blijven. We kunnen niet álles digitaliseren.

En bovendien gaf het mij ook wat te doen.

20170701_121826

 

Geleidehond

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Mijn tante heeft een blindengeleidehond. Hij is haar steun en toeverlaat en maakt het haar mogelijk zelfstandig de wereld in te gaan. Ze vormen een team en dat is prachtig om te zien. Is de hond niet aan het werk (want werken is het) dan is het een speelse, enthousiaste hond. Een hond net als andere honden.

Zelf heb ik een gewone hond, die inmiddels door ouderdom doof en blind is. Maar nog graag uit wandelen gaat en van spelen ook nog niet genoeg heeft. Ze wil nog wel even door, maar ze heeft daarbij wel begeleiding nodig. Dus ik ben, op mijn beurt, haar geleidemens, zodat ze haar weg in de wereld kan blijven vinden.

Zo is maar weer bewezen dat de hond de beste vriend is van de mens èn andersom.

Kent u de KNGF, het opleidingscentrum voor geleide honden?  Honden zijn tot veel meer in staat dan we denken. Neemt u maar eens een kijkje op hun site, ze doen fantastisch werk. U kunt ze daarbij steunen. 

Moestuinpad

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Het begon zo. Er zat een reiger bij de vijver. Op zijn gemakje zat hij te vissen. Het water stond laag, de vangst was goed. Hij liet een boer en vloog naar de vijver van de buren. Het water in mijn vijver viel stil, geen vis meer te bekennen. Op!

Ik heb al een tijdje een droom: een eigen moestuin beginnen. Maar de vijver ligt in de weg. In het zonnetje, vlakbij de keuken zwemmen de vissen hun rondjes. Zwemmen? Nee, zwommen. Ze zitten nu in de buik van de reiger en die gooit ze echt niet terug.

20170615_123846
eerste stap: grondvoorbereiding

Zal ik dan nu maar, nu de vogel gevlogen is? Ja, ik zal. Ik zet mijn eerste stap op het moestuinpad.
Een kleine stap voor de mensheid, maar niet voor mij.

Ostapenko

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

Ik kijk graag naar tennis op televisie. En ik sla graag zelf een balletje, maar dat komt nooit op televisie. En dat is maar goed ook. Al voel ik mij soms de koningin op de baan, mijn tegenstander(s) denken daar – bijna – altijd anders over. Maar dat mag voor mij de pret niet drukken, ik ren enthousiast heen en weer en we drinken na afloop gezellig een kopje thee. Voor mij geen Grand Slam titel.

tea-1778627__340

Er zijn ook tennissers die daar anders over denken. Jelena Ostapenko is er zo een. Twintig jaar oud pas en toch wint ze Roland Garros al. Alsof het niets is. Ik vraag mij nu af: waar was ik eigenlijk mee bezig toen ik 20 was? Waarom heb ik Roland Garros nooit gewonnen. Had ik, als ik niet zoveel thee had gedronken, misschien de eerste twintigjarige winnares kunnen zijn? Zie ik hier, 40 jaar na dato, een gemiste kans?