‘Han en Nicole zetten we bij het raam, dus dat wordt een tweetje. Oh, komt haar moeder mee? Dan maken we er een drietje van. Tafel 6 wordt een vijfje voor familie Hoekstra en Jan & Jolanda krijgen tafel 8, dan hebben de kinderen lekker de ruimte”.
De eigenaar van het familierestaurant bereidt zich voor op een drukke zaterdagavond. In overleg met zijn vrouw verdeelt hij de tafels voor het wildbuffet. Centraal in de ruimte staan de warmhoudpannen al klaar. In Wijnjewoude houden ze wel van wild, reserveren is niet meer mogelijk.
Geroutineerd maken ze de tafelschikking. Hij schrijft, zij beslist. Ze kennen hun pannenheimers, die komen hier vaker. Wij krijgen geen tafeltje toegewezen, wij komen voor een kopje-na-de-wandeling-thee en koken vanavond zelf. Wild hoort voor ons in het bos, niet op het bord.
Morgen lopen we verder. We hopen minstens één beer te zien, die zijn in Wijnjewoude gelukkig beschermd.
Op vakantie gaan vraagt veel voorbereiding, maar thuis komen mag er ook wezen. Eerst de lieve briefjes lezen die de oppassers hebben achtergelaten. Dan de post doorkijken, maar de belastingenveloppen negeren. Ondertussen de poes knuffelen, want die heeft ons ontzettend gemist, zegt ie. De ramen tegen elkaar openzetten, om de warmte eruit te laten en pas daarna is de tuin aan de beurt. Dat is altijd even spannend, want de tuin groeit door ook als we er niet zijn. Gelukkig heeft de buurman het gras gemaaid, maar de winde en het kleefkruid zijn uit de ban gesprongen. Er dan moet er ook nog gegeten worden en vroeg naar bed gegaan, want we hebben veel kilometers gemaakt.
De dagen glijden voorbij en het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen verveeld geen moment. Heerlijk om een tijdje zo te leven, ook al weet ik dat het vooral zo heerlijk is omdat het straks weer voorbij is. Thuis, waar de agenda zich vanzelf weer vult.
Doorkijkjes 